Wielkanoc to je świynto ruchóme, tóż nigdy człowiek nie wiy jako trefi. Symbolym tych Świónt był mały kurczok i wajco. Chłapcy na cieszyńskim nejwiyncyj czakali na Śmiergust. Śmiergustnicy – Chłapcy, kierzi chodzili po śmierguście, robili se bicze – karwacze. Robili se też rostomajte sikawki, rychtowali ampry i garce na polywani.
Śmiergust
W pyndziałek po Wielkanocy chodzili od chałupy do chałupy i loli młode dziołuchy wodóm i flinkali ich karwaczami. Od tych karwaczów sie wziyna nazwa śmiergust. Krawalu a uciechy przi tym było w pierniki. Dziołuchy były rade, jak ich prziszli chłapcy poloć, bo sie prawiło, że czym wiyncyj kawalerów przidzie w śmiergust, tym wiynkszy bydzie miała dziołucha chyt. Ale taki polywani wodóm i flinkani karwaczym, to miało też taki znaczyni, że symbolizowało oczyszczyni. Miało też uchronić przed diobłami i złymi duchami.
Potym też chłapcy winszowali gazdowi i gaździnej a óni im za to dowali kołocze, buchte a starszym chłapcóm aji po sztamperlu warzónki. Małe dziołuszki chodziły po chałupach i nosiły ustrojóny goiczek. Na tym goiczku były malowane wajca, zwónki i maszki. Śpiywały rostomajte srandowne pieśniczki i winszowały gospodorzóm, a óni im dowali cosi dobrego do jedzynio. Śpiywały baji tak:
Prziszli my tu prziszli, pod wasze okiynko,
Żeby was posdrowić miło gospodyńko,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
A na tym goiczku malowane wajca,
Sóm też tam dziołuszki szykowne do tańca,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
Siedzóm se gaździnka na małym stołeczku,
Piastujóm dziecióntko w biołym zogłoweczku,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
Zdało sie nóm zdało, że w polu gorało,
A to gaździneczce liczko zakwitało,
Goiczek zielóny pieknie przistrojóny.
Zdało sie nóm zdało, że sie w polu mroczy,
A to gazdoszkowi czerniły sie oczy,
Goiczek zielóny pieknie przistrojóny.
Dejcie wy nóm dejcie, co nóm dać i chcecie,
Bo nóm trza ijść dali, dobrze o tym wiycie,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
W pyndziałek po Wielkanocy chodzili od chałupy do chałupy i loli młode dziołuchy wodóm i flinkali ich karwaczami. Od tych karwaczów sie wziyna nazwa śmiergust. Krawalu a uciechy przi tym było w pierniki. Dziołuchy były rade, jak ich prziszli chłapcy poloć, bo sie prawiło, że czym wiyncyj kawalerów przidzie w śmiergust, tym wiynkszy bydzie miała dziołucha chyt. Ale taki polywani wodóm i flinkani karwaczym, to miało też taki znaczyni, że symbolizowało oczyszczyni. Miało też uchronić przed diobłami i złymi duchami.
Potym też chłapcy winszowali gazdowi i gaździnej a óni im za to dowali kołocze, buchte a starszym chłapcóm aji po sztamperlu warzónki. Małe dziołuszki chodziły po chałupach i nosiły ustrojóny goiczek. Na tym goiczku były malowane wajca, zwónki i maszki. Śpiywały rostomajte srandowne pieśniczki i winszowały gospodorzóm, a óni im dowali cosi dobrego do jedzynio. Śpiywały baji tak:
Prziszli my tu prziszli, pod wasze okiynko,
Żeby was posdrowić miło gospodyńko,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
A na tym goiczku malowane wajca,
Sóm też tam dziołuszki szykowne do tańca,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
Siedzóm se gaździnka na małym stołeczku,
Piastujóm dziecióntko w biołym zogłoweczku,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.
Zdało sie nóm zdało, że w polu gorało,
A to gaździneczce liczko zakwitało,
Goiczek zielóny pieknie przistrojóny.
Zdało sie nóm zdało, że sie w polu mroczy,
A to gazdoszkowi czerniły sie oczy,
Goiczek zielóny pieknie przistrojóny.
Dejcie wy nóm dejcie, co nóm dać i chcecie,
Bo nóm trza ijść dali, dobrze o tym wiycie,
Goiczek zielóny, pieknie przistrojóny.