Transport to było wszecko to, co człowiek smyczuł, a przenoszoł, a jako to przenoszoł abo wuziuł. Przewożało sie rosomajte wiecy, abo ludzi. Kómunikacyj to zaś były wszyjstki rostomajte drabinioki, wózki, cesty, dzichty – czym, a na czym sie cosik smyczyło, abo niósło. Na Cieszyńskij Ziymi sie wszecko woziuło na ziymi, a po wodzie miyni – yny jak było trzeja. Tyn transport był inakszy na połedniu, a inakszy na północy, bo na płedniu było Gory, a kopce, a miyszkali tam Górole, a na północy je miyni kopców, wiyncyj rybników, a miyszkajóm tam Dolanie. Tymu aji rostomajty wercajg, na kierym sie przewożało a smyczyło inakszy sie mianowało po rostomajtych dziedzinach. To na czym sie smykało a woziło nie zoleżało od czasu, ale zoleżało od żywobycio jaki mieli ludzie, a Any na Cieszyńskij Ziymi miyszkali.  Ślónsk Cieszyński sie tajluje na trzi czynści jak idzie o gospodarkym: goralije, kany sie gor chowie owce, a sóm tam pastyrze, a dwie, kiere sóm niży: je tam godnie rybników, a sóm aji jakisi werki. Tymu tyn transport na Cieszyńskij Ziymi je inakszy na Polednu, a inakszy na północy. Wercajg, na kierym sie smykało a przewożało rostomajte wiecy był ajnfachowy, abo drogszy, a wiyncyj szło na niego naciepać. Na Cieszyńskij Ziymi było eszcze do niedowna kupa takich ganc ajnfachowych a starucnych wiecy, na kierych sie przewożało. Ale przeca sie ni ma co dziwić, bo aji jak sie stawiało szumnóm chałupe, to sie jóm stawiało podle tego, jako kiejsi sie stawiało taki ganc ajnfachowe chałupki. Przi stawianiu chałupy sie wywożało a przenoszało wiecy żurawiym (na wyrch a na dół), kiery był ganc ajnfachowy, a ruszało sie nim rynkami. Takim żurawiym sie aji cióngło wodym ze studni. Kiejsi taki żuraw był baji w Ligotce Kameralnej przi chałupie numero 63, abo w Ligocie Allodialnej kole cesty s Frysztota do Cieszyna. Przi studni był kiejsi rympoł – to był taki drzewiany kulok, na kierym był nawinióny lańcuh, abo jakisi porwóz, a na nim na hoku powieszóny amper. Rympołym sie łobracało korbóm, abo takim  - wielkucnym kołym. Transport na Cieszyńskij Ziymi kiejsi a terazy mioł taki formy:

1.    Cesty, po kierych sie chodziło a jejździło
2.    Chodzyni pieszki
3.    Jak człowiek nosiuł a woziuł sóm rostomajte wiecy
4.    Zaprzyng, uprzynż
5.    Wożyni na płozach
6.    Wózki, a wozy, kiere miały dwa koła, abo sztyry 
7.    Wożyni na jednym kole
8.    Pływani po wodzie

Cesty, po kierych sie chodziło, a jejżdziło były na Cieszyńskij Ziymi od downa, a bez nich by nic nie szło przeniyść, abo przewiyźć. Tukej szły dwie cesty: miedziano a solno, a baji aji bursztynowo. Cesty, kiere szły przes Cieszyńskóm Ziymie jóm łónczyły s inkszymi regiónami, bo szły na połednie, północ, wschód a zachód. Cesty były szyrsze – cysarski, abo miyńsze: miedze, szutrowe, chodniki, a przes ryki były ławki, mosty, mosteczki, a przyczki. Wodóm sie przewożało gor bierwióna. Resztki takigo wercajgu do przewożanio bierwión były eszcze kiejsi w Łómnej – Sałajce, a w Nydku a Kobyliskach, ale ani nejstarsi ludzie uż nie poradzóm wiela o nich rzyc. Na rzykach sie przestało pływać, bo technika poszłą do przodku, a stało sie tak aji skuli powodzi. Chodzyni pieszki to była nejstarszo forma transportu na Cieszyńskij Ziymi. Kiejsi ludzie chodzili za chlebym, gor jak sie stawiało nowe werki a szachty. Pieszki sie chodził hań downij na pański. Na cestach szło spotkać aji wandrownych handlyrzi, druciorzi, szewców, mnichów, a szklorzi. Byli miyndzy nimi Cygóni, Żydzi, a Słowocy na kierych sie prawiło braćki. Pieszki sie chodziło do miasta na torg, na odpust do dziedziny, abo na pónć. Nejwiyncyj sie chodzało na pónć do Frydku (Nejświyntszo Panna Maryja Frydecko), a do Skoczowa (Błogosławióny Jan Sarkander), na góre Praszywke (Świynty Antóni), na góre Kozubowóm (Świynto Anna), a aji do Kalwaryje Zebrzidowskij, Piekar a do Czynstochowy. Ludzie  nosili a wozili rostomajte wiecy sami – baji cióngli wózki, abo nosili dzichty na plecach. Tak sie nosiło wszecko, co szło dźwignónć: małe dziecka, drzewo a chrości na podpołke, a na hajcowani, siano bydłu do jaśli, słóme na ściyl, snopki obilo, wercajg, siykiyry, pańtoki, osyngi, klepocze, kładziwka, piły, porzezy a łupoki. W rynkach sie nosiło aji rostomajte garce a banioki: kible, grotki, czyrpoki s wodóm, szkopce a bańki s mlykiym. Hań downij chłopi, kierzi robili w hucie w Trzińcu, nosili obiod abo swaczyne w bańkach a tymu sie na nich prawiło, że to sóm bańkorze. W kobiałkach gaździny nosiły syr a mlyko na torg, swaczyne chłopóm do pola, jarziny a wiecy, kiere sie kupowało w magacynach w mieście. W koszach a koszykach, kiere były rostomajte a były plecióne s wikliny, paniczki nosiły prani, chlyb, owoce ze zogrody, plewy, siano, liści, a aji słóme. Ograbki sie nosiło w ograbczokach. Do kosza na prodło sie dowało aji dziecko a wtynczas tyn kosz to był taki legierek, w kierym spało. Szło lachko małe dziecko przenoszać s jednego miejsca na inksze. Kosze sie chytało za rónczke, kiero miała kształt oka, abo wygiynty. Nosiło sie jich w jednej rynce abo w obu, na rynce, na ramiyniu, abo aji na plecach. Lechki kosze nosiło sie samymu a ciynżejsze we dwóch – każdy chytoł za jedno ucho. Taszki, były rostomajte, a robiło sie jich s biołego płótna, na kierym były rostomajte wzory abo kolory - przeważnie były modre. Farbiło sie jich aji w poski – bioło modre, abo bioło czyrwióne. Taszki sie robiło aji ze skóry s babucia. Miały dwa ucha s płótna (drzewiane kółka zaszyte na wyrchu na kraju taszki), abo skórkowe (ucha ze rzymiynia skute guzami, kiere blyszczały). W taszkach sie nosiło gor wiecy, kiere sie kupowało w obchodzie. Paniczki nosiły hantaszki – małe taszki w kierej miały geldtaszke a inksze swoji wiecy. Hantaszki miały forme koperty a jedno, abo dwa ucha z rzemiynio. Robiło sie jich gor s kozij skóry. Taszki ze skóry abo s płótna nosiły aji dziecka do szkoły, a nosiły w nich tabliczki, rysiki a chandry do ściyranio a pote nieskorzij zeszyty a ksiónżki. Eszcze w osimdziesióntych a dziewiyndziesióntych rokach dewatnstego wieku dziecka do szkoły nosiły sotór, kiery sie robiło s wónskich słómianych warkoczy s dwóma uchami. Sotór mioł kształt prostokónta a z wyrchu był odewrzity. W miastach ty warkocze były farbióne na bioło, czyrwióno, żółto abo na modro. Nosili go gor Lasi kole Cieszyna, a był wielki na 20 x 30 cyntów, abo na 35 x 25 cyntów. Chłopi nosili swoji wiecy abo drobny wercjag w małych taszkach, kiere były srobióne s płótna, abo ze skóry s kozy. Styrkali do nich pytlik s tabakóm, fajke, fajercojg, maszynki (W Jabłónkowie na maszynki sie prawiło kołki), fermdesek, a aji grejcary. Pytlik na tabake to była suszóno pacharzina s babucia, kiery sie ścióngało s wyrchu porwozkiym. Taki taszki chłopi nosili na posku, przes pleco, abo na posku na galatach. Taszki pastyrzi były srobióne ze skóry owiynzij abo s woła, miały kształt prostokónta, na spodku były półkoliste, s wyrchu ścióngane s szyrszym trokiem ze rzemiynio, a mało kiej były podszywane jakimsikej suknym. Pastyrze jich wieszali przes piersi na jedyn bok. Bogaci Górole nosili szyroki trzosy ze skóry, kiere były osdobióne sprzónczkami a ćwiynczkami abo wzorami, kiere były wyciśnióne we skórze. Trzosy miały schowanóm kapse  - to była tako skórkowo taszka. W Taszkach a we trzosach sie nosiło eszcze małe skórkowe miyszki – pytliczki na złote, strzybrne a miedziane grejcary. Paniczki nosiły grejcar w miyszku za niadrami, pod lajbikiym. Miyszek s grejcarami miały powieszóny na mocnej zametowej czornej, abo kolorowej bandli, abo na ciynkim strzybrnym lańcuszku na karku. Kiejsi hań downij sie eszcze robiło taszki a wercajg do noszynio s gliny a s drzewa,baji kobiele, obłónki, putnie, grociczki a kónewki, w kierych sie nosiło żyntycym, a wode, a drzewiane taszki do szkoły – pudła na ksiónżki, kiere dziecka nosiły na porwózku, abo na płóciynnej szerce przes pleco. W rynkach sie nosiło aji gliniane żbónki, póncloki (bóncloki), a pluchy, w kierych sie nosiło jagody, maliny, mlyko, wodym, kiszóne agórki a kapustym. Na ramiyniu, baji jak sie szło do pola, sie nosiło wiynksze wiecy: kosy, grabie, łopaty, pniówki, widły, motyki, krómpocze, popaczki, orstwie, lajśnie, trómy, a bierwióna. Jak sie chciało przeniyść baji siano abo słóme, to sie robiło ociypke, a wiónzało sie jóm szerkóm, porwozym, porwósłym, abo lańcuchym. Potym sie styrkało rynke miyndzy ociypke a trok a tak sie to przenoszało. Na plecach sie nosiło aji kosze, baji ze ziymiokami a s owocami. Miechy s obilim, a s mółkóm, wańtuchy a łoktusze, abo aji chybaczki a słómiónki, żbery a żberki. Na plecach sie nosiło dziecka, kiere to miały przeogrómnie rade. Prawiło sie na to że sie nosi dziecka na kikiriki, abo na kónia. Na plecach sie nosiło aji wiynksze ciynżary baji miechy. Trzeba było taki miech przidzierżeć rynkóm, abo dwoma rynkami. Małe dziecka sie nosiło a bawiło w hackach. Jak sie dziecka nosiło na barkach to sie prawiło na kónia, a  na plechach bes hacki – na barana. Na głowie sie mało kiej cosi nosiło, yny jak baji uż człowiek ni mioł rynki, coby cosik zebrać. Dycki sie na głowie nosiło lachki wiecy a dzierżało sie jich dwiema rynkami. W Góraliji dwoje ludzie mógło nosić wiecy w noszach, na kierych sie nosiło siano, snopki obilo, kamiynie na usypiska a gnój. Pastyrze s noszy robili se aji daszek, kiery dowali nad głowym jak dojili łowce. Nosze były srobióne s dwóch żerdek, a miyndzy nimi były dwie teble. Robiło sie jich aji s dwóch łat jedna na drugij, kiere były wedle siebie, a żerdki były miyndzy nimi. Nosiło sie wiecy aji na ramiyniu w pinklach, tak jako ociypki na szerce, na losce abo na patyku. Prawiło sie, że idzie jako żebrok s pinklym na słómanym kiju, a jak gdosi niós prózny pinkiel, to sie prawiło, że niesie guwno na patyku. Pinkiel to był kónsek lańcucha a w nim pore szworów. S pinklami chodziła baji chasa na służbym, chłapcy ś nim szli na asyntyrunek, ale potym nieskorzi miasto pinkla nosili drzewiane, czorne kufry, kiere sie przestało nosić dziepro w pindziesióntych rokach dwacatego wieku. Chodziło sie s pinkliczkym s nowiydzkóm (na zoglyndziny, zoziyrki), a jak gdosi s przocieli, abo kamratów prziszoł na nawszczywe na dłuższy czas, to sie prawiło: nó, witejcie ujec (ciotka) prziszli s pinklami. O dziołusze, kiero prziszła jako zowitka s miasta, kany była na służbie, sie prawiło, że s chałupy poszła s jednym pinklym, a prziszła s dwiyma. O ludziach, kierzi sie skludzili na dziedzine, a kupa se myśleli o sobie sie prawiło, że ledwo prziszoł s pinkliczkami, a uż sie rostopyrczo, jako kura w popiele. Prawiło sie o nich, że to sóm prziwandrowalcy, rukzakowcy abo kuferkorze. Chłapiec, kiery rukowoł a rosłónczoł sie ze swojóm dziołuchóm śpiywoł tak:

Jo uż wiyncyj po Frysztocie szpacyrować nie bydym,
Miłowołech piekne dziywcze, uż miłować nie bydym,
Uż móm pinkiel spakowany, uż mi na stole leży,
wejś go moja nejmilejszo, wyniyjś mi go ze dwiyrzi,
Óna wziyna a wyniósła, żałośnie zapłakała,
Lepszy by było syneczku, bych cie nie była znała.

 Jak sie chodziło pieszki, to sie nosiło abo pinkiel, abo dziechetke, kieróm sie szyło s biołego płótna. Miała rowne boki, a na rogach miała naszyte szerki. Nosiło sie w nij towor s magacynu, kiery był daleko, a baji mlyko, syry, a śmietónke na torg. Ciepało sie jóm na pleca tak, że jedna pora szerek szła przes pleco, drugo szła pod parzóm, obie sie wiónzało na piersiach. Nosiło sie jóm aji tak, że obie pory sie ciepało przez pleca, wiónzało na piersiach, a na zawiónzanych szerkach sie eszcze wieszało taszke, abo kosz. S ćmawego płótna – modrego, szarego, abo zielónego – abo aji z pytlowiny szyło sie kónski, kiere miały meter na meter, a prawiło sie na nich dzichty (w Goraliji, a pod Gorami), abo miechówki (na nizinach). Nosiło sie w nich  rostomajte chebzi, suche liści, siano, a słóme. Górole nosili w nich gnój na grónie do kopca, a ci kierzi miyszkali przi szachtach – wóngli s hałdów. Na całej Cieszyńskij Ziymi – aji przi chałupach  na dziedzinach, aji w miastach we familokach przi werkach a szachtach, nosiło sie rostomajte wiecy w klukach. To był taki dróng, abo patyk, kiery sie dowało na pleca. Na kóńcach kluka były powrozy s konopio, do kierych sie dowało hoki – rozkroki, abo kluki. Tymu sie prawiło na taki patyk kluki. Poty nieskorzij kluki miały drónżek, kiery był na kóńcach okuty szlufami, na kierych były zachoczóne oka s ocelowego dróta zakóńczóne hoczkiym. Do szufli sie aji zahoczało krótki lańcuch, kiery mioł na kóńcu drugi hoczek. Wieszało sie na nim putnie (potym nieskorzij aji ampry) s wodóm, abo kosze s uchym obłónkowym, kiere szło lachko przenoszać aji dojść daleko. Eszcze sie nosiło wiecy na kluce. To był taki patyk, kiery mioł pore metrów, a yny na jednym kóńcu mioł hoczek. Czyrpało sie nióm baji wodym ze studni putnióm, abo cebrym, a nieskorzij aji amprami. Potym robiło sie kluki, kiere miały jedyn kóniec chrubszy, okuty, a miały na nim wbity hoczek, abo oko, coby amper, abo putnia ś nich nie spadło. Jak sie stawiało chałupy, chlywy s kamiynio – kamiynice, abo potym nieskorzij s polónej cegły – murowanice, to sie nosiło cegły, a kamiynie w nosidłach, kiere sie opiyrało na plechach. Robiło sie jich s dwóch desek – jednóm sie dowało na leżmo, a drugóm sie przibijało do nij, a opiyrało na pleca. Taki nosidło miało dwie sprzyczki, kiere były szregym, a troki. Nosiło sie w nich wiecy na budowe, eszcze w sztyrycatych rokach dwacatego wieku. Jak sie szło pieszki, to sie czasym cióngło za sobóm smyki, sanie letni, a zimowe, toczki, kary, karyjoty, tragacze, a wózki, kiere miały dwa, abo sztyry kółka. Woziło sie nimi rostomajte wieca, ale trzeja było jich cióngnónć. Gdo mioł w chałupie krowe, woła, abo kónia móg jich zaprzyngnónć do woza a przewożać rostonajte wiecy. Czasym wózek cióngnół aji pies, abo kozieł. Dycki się jim dowało uprzynż, a chłopi czasym rajtowali na kóniach na ochlyb – bes siodła, jak jechali ku rzyce, abo kansik do zdrzódła coby sie kónie mógły napić, a coby jich szło umyć. Siedlocy, kierzi ni mieli siodła, dowali kóniowi na pleca deke, a na ochlyb rajtowali gor w zimie po zogónach, a dziwali sie jesi ciepły wiater s połednia, srobiuł na śniegu twardóm szkorupe, kiero przikryła ozime łobili. Trzeja było takóm szkorupe rosbić kopytami, coby łobili mógło dychać. Na łosiodłanych kóniach jechoł żynich, a starszy drużba, a pachołcy tak rajtowali na dożynkach, abo przi inkszych świyntach. Kiejsi siodła były drzewianne. Robiło się jich s dwóch desek, kiere były rozstawióne na szyrokojść kónia, a do nich były przimocowane dwie wygiynte, roswidlóne deski. Na takim drzewiannym siodle były wydłubane osdoby, a miało eszcze strzymióna a podpinke, kieróm sie zapinało na brzuchu kónia. Potym nieskorzij uż rymorze robili siodła skórkowe. Pod siodło na pleca sie dycki  kóniowi dowało deke, coby go nie cisło. Kónie mieli gazdowie na folwarkach, siedlocy, a w miastach, przi werkacha a przi szachtach, ci kierzi wozili kóniami rostomajte wiecy. Dlo kóni były dwie rzyndy (uprzynże), na kiere sie prawiło szery: na każdo, a przi świyncie. Kónie szerowoł a zaprzóngoł pachołek. Szery dlo jednego kónia były srobióne s pierzinki, chumónta, opratów (krziżoki były dlo pory kóni), ogłówki, cugli (zymbadeł), gurtu, podpinki, podpierśnika, poboczków a posztrónków. Szery robiuł siodłorz (rzymiyniorz), a pachołek musioł sie o nich starać, a pucować jich. Ogłówka, gurt a poboczki szerów były podszyte suknym (czyrwónym zielónym, żółtym, modrym), a sdobióne ocelóm (mosiyndzym, miedzióm a pochrómowanym plechym żeleźnym). Aji jak uprzónż nie była tak pieknie sdobióno, to miała czyrwóne kućki s wełny (chwasty, kutasy), kiere miały odganiać złe moce. Każdy gazda chcioł mieć szumne szery, a trzeja było jich glancować, a pucować, coby sie świyciły. Kónia sie zaprzóngało na stróne siodłowóm (lewóm) – prawiło sie, że to je kóń siodłowy, a na stróne noryncznóm (prawóm) – kóń norynczny. Kónie kuli kowole, kierych było kiejsi kupa na Cieszyńskiej Ziymi. Kónie sie podkuwało żeleźnymi podkowami – ciynższymi, lebo lżejszymi, kiere sie przibijało hufnolami. W zimie sie podkuwało kónie na łostro, coby nie klejzały. Ponikierzi gazdowie podkuwali aji woły, a inkszych zwierzónt się nie podkuwało. Jak gdosi naloz podkowe na ceście, to sie prawiło, że mu prziniesie szczynści. Takóm podkowym sie przibijało trzema hufnolami do proga chałupy, masztale abo chlywa. Uprzónż woła a krowy była inakszo, jako uprzónż kóńsko. Bydłu sie zakłodało na Cieszyńskij Ziymi jarzmo (jarmice). Hań downij jarmice były robióne po dwie, a potym nieskorzij po jednej – obydwie była ramowane. Na poczóntku dwacatego wieku miasto tych jarmic sie uż zaczło używać klyszczowate chómónta, kiere sie przestało używać we dwacatych rokach dwacatego wieku. W siedymdziesióntych rokach jarmice sie eszcze lecy kany używało w Goraliji. Jarzma (jarmice) ramowate, kiere były po dwie, dowało sie na woły, gor na folwarkach, a na krowy, wiyncyj na dziedzinach. Robiło sie jich s dwóch belek, kiere były leżmo jedna nad drugóm. Ta na wyrchu była plasko, wyżłobióno w łuk, a ta dolnio była kulato. Przes sztyry dziury w belkach przelazowały drónżkowe poprzyczki, przimocowane do belki, kiero była na wyrchu. Dwie poprzyczki, kiere były w postrzodku, były plaski a na dole kulato zaciosane, coby dzierżeć dolnióm belke, kiero była luźno. Taki jarzmo było annielski, bo wołóm sie w nim źle chodziło, a fórt się sturkały. Potym nieskorzij sie zaczło używać jarzma ramowate, po jednym, kierym sie zaprzyngało po jednym wole w zaprzyngu. Były podobne do jarmic kiere były po dwie, ale belka, kiero była na wyrchu, na karku woła, była masywniejszo, a wygiynto w łuk.Miała aji ciynsze poprzyczki, kiere były jednako hrube, a beleczka, kiero była dołu nie była moc wielko. Robiło sie jich s lechkigo drzewa, gor ty dlo krów. Każde jarzmo coby fungowało do porzóndku musiało mieć poboczniki a posztrónki – jutowe pasy, powrozy s konopio, abo pasy skórkowe a lańcuchy przipiynte do bierca a wogi, kiero łónczyło zwiyrze s wozym abo s płógym. Bydło, kiere cióngło, musiało mieć ogłówke (bes wyndzidła) abo uzde, a kierowało sie zwierzynciym powrozym (opratóm) a gnało sie biczym. Bicz był srobióny s lyskowego prynta – biczyska. Na ciynszej strónie biczyska był przimocowany sznur s konopio s czyrwiónóm kućkóm, kiery mioł trzi, sztyry abo piynć wynzłów. Sznur mioł kole półdrugo metra. Na wszecki zwierzynta sie wołało tak: wio – do przodku, heta – na prawo, cihi – na lewo, curik – do zadku a prrr – zastaw sie. Terazy uż sie nie używo jarzma, a krowóm, bo wołów sie użnie chowie, zakłodajóm lecy kany w goraliji chomónta. Kiejsi sie jejżdziło aji psami – baji masorze mieli taki wielkucne psy – Bernardyny, a ponikierzi aji kozy a kozły. Takim zwierzyntóm sie oblykało uprzónż podobnóm do tych dlo kóni ale bez chomónta. Miasto chomónta był szyroki skórkowy posek – gurt, kiery sie zakłodało na przodek zwierzyncio. Psy, kozy a kozły cióngły yny małe wózki s małym ciynżorym a niedaleko. Bes kół sie jeżdziło wozidłami, kiere były na płozach baji: smyki (włóki), sónki, klynczory (klynczary, klynkory), sanice, sanie, fasónżki a srómbek. Na Cieszyńskij Ziymi aji w lecie aji w zimie używało sie smyków (włók), kiere smyczyli ludzie, abo zwierzynta. Na smyki sie dowało wercajg, a wieca, kiere sie używało na polu. Robiło sie jich s hrubych, roswidlónych gałynzi – roskroków s pnia jesiónu, grabu, jaworu, klónu, abo lipy, a czasym aji ze strómów owocowych – jabłóni, gruszki, trześni. Robiło sie smyki aji s dwóch łat (żerdzi) ze strómów s jegłami, kiere były połónczóne na jednej strónie do szpica. Smyki sie używało eszcze w dewatnostym wieku, a miasto tego sie zaczło wozić wozami a sónkami. Saniami sie woziło rostomajte wieca w lecie aji w zimie – tóż na Ślónsku Cieszyńskim się prawiło na sónki letni a zimowe. W Goraliji, kany rośnie kupa psiny, w lecie sie smykało wieca saniami, bo sie jich lachko cióngło. Małe sanie sie mianowały sónki, a cióngło sie jich za porwóz abo za dyszel – ójko. Taki sónki robili gospodorze po wojnie w chałupie, ale potym uż jich szło kupić w obchodzie. Klynczorami się woziło gor trómy s lasa. Były srobióne s przodka a s zadka – gnatów. Używali jich gor Górole a tymu prawiło sie na nich sanie gorolski. Były ajnfachowe, ale były podobne do tych, kierych używali w Zagłymbiu ci, kierzi robili w lesie. Klynczory były srobióne s dwóch płozów, kiere były wygiynte ku wyrchu. Ty płozy to były sanice, a miyndzy nimi były sprzyczki podeprzite podpiyrami – kłóniczkami, kiere były wpuszczóne do dziur sprzyczek a sanic. Wygiyntóm czynść płozów łónczy w poprzyk wspiyra, o kieróm oprzito je roswidlóno czynść dyszla (oja), wpuszczóno zadnim kóńcym w piyrszóm poprzyczke – sprzyczke. Drugóm czynść dyszla, kiery sie kóńczy kapturym a koczorkym, mocuje sie poziómym sworzniym, jak sie zaprzyngo kónia. W klynczorach wszecki tajle były łónczóne klinkami na wpust, bes gwoździ a bes okuć. Pote sie robiło klynczory tak, że sie łónczyło tajle gwozdkami, a okucia s plechu były osdobiane, a robili jich kowole. Trómy sie woziło tak, że długi bierwióna – jejich całe pnie, dowało sie odziymkiym – hrubszym kóńcym na klynczory, wiónzało sie jich lańcuchym w dwóch miejscach, a drugi kóniec sie smyczyło po śniegu. Jak sie wiózło dwa jednaki pnie, to sie łónczyło klynczory s gnatami – przodek ze zadkiym, a kónski drzewa sie dowało tak, coby oba kóńce leżały na saniach, przodek na klynczorach a zadek na gnatach. Bierwióna hań downij sie nakłodało lodami. Potym szurało sie jich po ścianie s kónsków drzew, kieróm sie opiyrało jenym kóńcym na saniach a drugim na ziymi. Kamiynie, wóngli a gnój sie smykało na saniach a na sanicach. Sanice były podobne do klynczorów a do gnatów – majóm dwie pory płozów, połónczónych rosworóm, jako we wozie. Kulate sprzyczki sóm jednako niży mocowane, a kłónice tyrczóm dojść wysoko – robióm oprzici dlo skrzini kiero je dokoła sanic. Do sanic sie zaprzónało dwa kónie, bo były ciynżki a nie szły lachko. Sanice się u nas używało gor na dolinach. Lekciejsze od sanic były sanie – Górole na nich prawili gnojoki. Sanie miały jednóm pore płozów, ale długszych jako klynczory, abo gnaty. Sanie miały obudowe s desek, abo podobnóm do kosza, a zaprzyngało sie do nich jednego kónia. Podobne do sani były fasónżki, ale miały krótsze płozy. Były aji osdobióne sanie, kierymi sie jeździło do miasta, na wiesieli, abo na krzciny a to był srómbek. Robiło sie go procnie s ciynszych płozów, belek a sprzyczek, okuwanych plechym, a do tego eszcze miały prynty, a uchyty kiere robili kowole. Obudowa srómbka była heblowano, miała wyrzazane osdoby, a w postrzodku były nejmiyni dwie raje ławek na dwóch ludzi, kiere były polstrowane a miały obici baji s korzucha. S przodku, za wygiyntóm szyrokóm a plaskatóm deskóm mocowanóm do płozów tam, kany były wygiynte, było kozioł dlo furmana.