Kiejsi to co gaździno miała w kuchyni kupowało sie w obchodzie, na torgu, u tych co robili rostomajte rzeczy, lebo sie to robiło samymu s oceli, zielaza, drzewa, wilkiny, lebo s korzyni. Garców s plechu, oceli, fajansu, lebo porcelany kiejsi na dziedzinie nie było, a dziepro na poczóntku dwacatego wieku zaczli jich kupować hawiyrze, kierzi robili na szachtach a a we werkach kole Karwinej a potym nieskorzi w inkszych dziedzinach a w goraliji. Aspóń tak prawili starzi ludzie. Wode do warzynio jodła sie cióngło ze studni, kiero była na pole kole chałupy, abo na zogrodzie. Wode sie cióngło amprym powieszónym na rzetozie kiery był nawinióny na rympole, lebo żurawiym. Ampry do studni, do kierych wlazowało wiyncyj jak dziesiynć litrów wody robili po dziedzinach bednorze s porzóndnych klepek dymbowych, coby dlugo wydzierżały fort zamoczóne we wodzie. Wode s amprów sie przelywało czyrpokami do putni, lebo do kónewek, a niósło sie do chałupy. Ze studni, kiere nie były moc głymboki czyrpało sie wode putniami, kiere były na klukach. Kluki to były taki żeleźne hoki, kiere były przimocowane do żerdki. Jak studnia była daleko od chałupy, to sie wode nosiło w takich klukach. Wode kieróm sie prziniósło do chałupy w putniach postawiło sie do siyni, lebo wlywało sie do wiynkszych drzewianych kadzi, abo szaflików. Lecy kandy wode sie wlywało do drzywek – takich sudków,  abo glinioków – plucarów. Na wszecki ty garce na wode sie prawiło bónty, a przikrywało dynkami, coby do wody sie nie dostało nic szpatnego. Hań downij w gorolskich chałupach jodło sie warziło rynniki, pónewki a zieleźnioki. Robiło sie jich s lotego zielaza, a w postrzodku były polote. Do rynników wlazowalo kupa jodła, miały drajfus, a rynke, za kieróm sie jich dzierżało. Pónewki były podobne do rynników, ale wlazowalo do nich miyni jodła. Warziło sie w nich wodniste jodło, robiło sie zaprażke, lebo smażiło szpyrke. Zieleźnioki ni miały nóg, yny dwa ucha. Wszecki ty garce sie stawiało dokoła fajera na nolepie. Gaździny styrkały pod rynniki, a pónewki połómane patyki, coby jodło sie w nich warciejszy uwarziło. Dycki sie dowało pozór coby nie słómać nogi, ale czasym sie łómała. Wtynczas szporobliwo gaździno dowała kamiyń miasto nogi a zajś szło w takim garcu warzić. W ponikierych chałupach warziło sie w miedzianych abo zieleźnych kotłach, kiere były powieszóne na klukach nad fajerym, kiery goroł na nolepie. Kluka była przimocowano do polyni – belki nad powołym. Potym nieskorzi, kiej miasto kurloków – fajerów s nolepóm zaczło sie stawiać piece s cegieł s blachóm, to w rynnikach pónewkach sie uż nie warziło. Miasto nich gaździny zaczły warzić w garcach s gliny, polywane s obu strón, na kiere sie prawiło póncloki, bóncloki, gliniocze, abo glinioki. We wiynkszych zieleźniokach sie warziło żrani dlo bydła. W mniyjszych zieleźniocznkach sie warziło gor miynso, a ziymioki, a w tych ganc małych – smażoczkach, zasmoszczoczkach smażiło sie szpyrki, wajecznice, abo rychtowało zasmożke. Garce plechowe, emalijowane s obu strón, róndle, a patelnie sie na Cieszyńskij Ziymi zaczło używać ganc niedowno, bo w obchodach jich tak eszcze nie było. Glinioki szło kupić dycki, bo robili jich gańczorze po dziedzinach, a taki blachocze, lebo emalijowane garce robili we werkach w miastach. Kiejsi w kuchynie nie było moc rzeczy do robiynio jodła. Dycki w kuchyni musiol być nóż, kiery sie kroło chlyb, miynso, szpyrke, kapuste, a inksze jodło. Ziymnioki sie szkrobało szkrobaczkóm, lebo składoczkóm. Trziło sie jich na tarle, lebo na tarluszce. Ogórki sie kroło strużkóm. Cedzitkiym, lebo sitkiym sie cedziło, siekoczym, abo cieśliczkóm sie rosbijało głowy cukru na małe kónszczki, a rogulkóm, lebo warzeszkóm sie miyszało moczki a polywki. Był tam eszcze moździyrz lebo stympka do puczynio skurzicy, pieprzu, lebo cukru a soli na mónczke. Cedzokiym sie cedziło kluski, nugle a ziymioki jak uż były uwarzóne. Cedzok to była tako kulato deszczółka s twardego drzewa, a miała nawiertanych kupa dziur. Szpyrke sie krolo podobnóm deszczółkóm, ale bes dziur a nie musiała óna być kulato. Hańdownij na cieszynskij dziedzinie wszyjscy w chałupie– pastyrz, dziywka, pachołek, gazda, gaździno, a dziecka jodali s jednego garca. Przeważnie to była tako wielkucno misa s gliny, kieróm sie stawiało na postrzodku stoła. Na kożdo a w niedziele na stole nie było obrusa. Yny na Godni Świynta, a gor we Wilije gaździno dowała na stół dzichetke, w kierej gazda mioł dycki obili na sioci. Han downij sie jodało łyżkam s drzewa jaworowego, kiere wyrobiali łyżkorz, a potym nieskorzi uż były łyżki ocelowe, kiere sie kupowało w magacynie. Łyżki do jedzynio, rogulki, a warzeszki sie styrkało do osdobiónych bukowych łyżników, a do warzeszników, kiere były powieszóne na ścianie kole pieca w kuchyni. Łyżnik mioł dwie czynści – jedna była półkolisto s dziurami, kany sie styrkało łyżki, a drugo to była ta, za kieróm sie go wieszało na ścianie. Stare łyżki gaździno miała jako nabiyraczki do szpyrek, soli, lebo mółki, abo sie nimi aji obiyrało ziymioki. Nozym ani widelcym sie nie jodało – yny gaździno jak cosi chciała ukroć to jich używała. W bogatszych chałupach na Cieszyńskim na półkach były talyrze s fajansu, kiere były sztrajchowane. Nie jodało sie ś nich na kożdo, ale to była tako osdoba w kuchyni, a gaździno sie mógła nimi aji pochwolić. Taki talyrze dowało sie na rechle pod powołym. Yny we świynta taki talyrze sie ściepowało, a sie ś nich jodało. Jak we familiji był eszcze jaki mały żgol, to wtynczas mu matka dowała jejśc w cypku, gor jak uż mu przestała dować cycek. Cypek to był taki mały glinioczek, w kierym sie dowało żgolowi kapke mlyka, lebo inksze pici. Jak uż małe dziecko zwykło pić s cypka, to sie hneda ś niego nagruchało, a uż potym nie chciało cyckać. Kawe sie kiejsi warziło yny na niedziele na śniodani, a we świynta. Piło sie kawe reżnóm, s mlykiym, ale yny w bogatszych chałupach. Gaździno postawiła dycki wielkucny żbónek, kiery móg być s gliny, a mioł ajnfachowe osdoby w kwiotki. Robili jich gańczorze na całej Cieszyńskij Ziymi, ale gor w Jabłónkowie. Tam stela były aji strokate gorneczki s kwioteczkami, kiere sie mianowały czymploczkami, do kierych gaździno nalywała kawe ze źbónka dzieckóm a całej familiji. Porcylanoczki a blachoczki, na kiere sie prawiło aji plechoczki, lebo pulaczki, kiere sie zaczło używać dziepro nieskorzi. W źbónkach gaździno nosiła kopoczkóm swaczyny na zogón. Kroła wielkucne kónski reżnego chleba, kiere sie hrubo smarowalo masłym, nawarziła kawy, abo narychtowała mlyka, lebo maślónki. Kiej gaździno szła s nowiydzkóm, to dycki brała żbónek wóniawej kawy ze śmietónkóm. Każdo dobro gaździno miała dycki jodła na forot. Ziymioki się chowało do grudzy, kiero była w kuchyni pod dłaszkóm, w piwnicy, abo w kumorze. Mółke sie chwało we fachówce w miechu na wyrchu. Podle tego wiela ji gaździno potrzebowała brała ji kapke do malego miyszka, paczka, abo do mierziczki a chowała do łolmaryje, pólice, abo szpajski, kiero była w siyni kole dwiyrzi do kuchynie. Chowała tam aji inksze jodło, a rostomajte garce, łyżki a noże. Jakisi garce, łyżki a noże były aji w bindfelu – takij dziurze we ścianie w kuchyni abo w siyni. Kapuste sie dycki kisiło, a dowało do wielkucnych sudów, kiere sie robiło s twardego drzewa. Na jesiyń sie kapuste pokrónżało na takich nożach, a podeptało opucowanymi nogami, abo porzóndnie ubiło. Deptani kapusty to było dycki taki świynto we familiji, bo wszyjscy cosi pómógali. Gaździno s nejstarszymi dzieckami krónżała kapuste, młodsze dziecka jóm nosiły we szkopku do suda, kany gazda jóm ubijoł drzewianym tłóczkiym, abo deptoł nogami. Na wyrchu, we szpyrniku, abo szpyrczoku gaździno miała schowanóm szpyrke ze zabijaczki, a wyndzóne miynso s babucia. Miynso owiynzi sie peklowało a dowało potym do sudu, a świyżóm szpyrke dowało sie do sóndka. Sól każdo gaździno miala w solniczkach. Kiejsi hań downij sól sie kupowało w takich wielkucnych kónskach, kieróm sie kupowalo od gazdów, kierzi jechali po nóm do Wieliczki, jak uż mieli na wiosne wszecko porobióne na zogónach. To jechali do świata a prziwożali sól kónskowóm. Rosbijało sie jóm potym tylcami cieślic na miyńsze kónszczki, kiere sie potym puczyło w moździyrzach, lebo mleło na żarnach a suło do solniczek. Nejstarsze solniczki sie robiło s owalnych kadłubków, do kierych sie dorobiało dno. Wieszadło wyrzazane s kadłubka to była jedna czynść s tóm czynścióm, kany sie suło sól. Potym nieskorzi sie robiło solniczki półkulate s wygiyntej deszczułki s buka, kieróm sie mocowało do wyrzazanego s lajśni wieszadła. Na kóniec solniczki sie kupowało, a to były taki szkatułki s wieszadłym, kiere tyrczało ku wyrchu. We wszeckich chałupach na Cieszyńskij Ziymi były kiejsi garce rostomajte rzeczy na mlyko, syry, a masło – podle tego wiela gazda mioł kónsków bydła. Mlyko sie dojiło do szkopców, kiere były kiejsi drzewiane, a potym nieskorzi uż do grotków s plechu ocynkowanego. Podojóne mlyko cedziło się do wielkigo gorka glinianego polywanego s obu strón, przes sitko, do kierego sie wraziło czystóm lnianóm chandre – powónzke. S tego bóncloka gaździno potym loła mlyko do inkszych garców. Jak mlyko miało zustać dóma to sie go rosloło do miyńszych a wiynkszych bóncloków s gliny. Jak mlyko odstoło a kapke sie skiszczyło, to gaździno dycki sbiyrała s wyrchu śmietónke, s kierej się potym robiło masło. Jak gaździno chciała słodkóm śmietónke, to mlyko dojiła do łotki, abo do czepnika. Był to taki wielkucny garniec – gliniok, podobny do miski, kiery mioł na dole dziure, w kierym był szpónt, owinióny czystóm, biołóm chandróm. Podobny był śmietanik – taki wielkucny gliniany baniok s dwóma uchami, kiery mioł szpónt na dole, w kierym był styrczóny szpónt. Jak na mlyku sie uż srobiła śmietónka, a było ji chrubo, wtynczas  gaździno stawiała ty garce kansik na wyrchu a wycióngało sie szpónt. Mlyko ściykło przes dziure do garca, kiery gaździno podstawiła na spodek, a śmietónke, kiero zustała w garcu sie slywało do uchocza – wielkigo garca s dwóma uchami, a s niego sie tóm śmietónke brało do jedzynio, abo do robiynio masła. Garce ma mlyko a na śmietónke stoły dycki na schodach do piwnice, abo w piwnicy, kany był chłódek. Gor w lecie to było dobre, bo w chłódku w piwnicy mlyko a śmietónka sie tak warto nie zespuła, a lodówek kiejsi ludzie po chałupach ni mieli. Masło sie robiło w maśniczce. Był óna srobióno s klepek, a miała dwie czynści. Śmietónke sie wlywało do wiynkszej czynści dołu, kieróm sie zawiyrało miyńszóm czynscióm s wyrchu. Przedtym jednako było trzeja wrazić do maśniczki toporke – taki kij, kiery mioł dołu, na kóńcu deszczółke s dziurami, na kieróm lecy kandy sie prawiło cioszczek. Na toporke sie dowało wyrszczek s drzewa s dziuróm, coby śmietonka nie gichała, jak sie robiło masło. Tyn wyrszczek to był piesek, abo wyrchniczek. Gotowy kónsek masła się dowało do zimnej wody, a porzóndnie płukało, coby ś niego wylazły resztki maslónki. Potym masło sie kidło na miske, kieróm sie przikrywało dynkiym, a dowało do szpajski. Masło na sprzedój się tajlowało na kónski. Hań downij sie go dowało do zydlików, a w kwortach, kiere były kulate, wystrugane s drzewa. Do żydlika wlazowało pół kila masła, a do kworty ros tela. Masło trzeja było w nich porzóndnie popuczyć, a potym sie buchało do żydlika, abo do kworty, a na miske spadowała tako szumno gruda, kieróm sie dowalo na ryncznóm woge, a potym sie jóm zawijało do swiyżych wypucowanych liści chrzanu, s buraków, abo s kapusty. Potym sie to wraziło kosza na masło s wikliny a przedowało na torgu. Jak gaździno ni miała liści, to masło sie zawijało do płachetek s lnu, kieróm sie nejprzód moczało w zimnej wodzie a puczyło. Jak gdosi chcioł yny sztwierć kilo masła, to goździno kroła żydlik na poły. Potym nieskorzi gaździny zaczły dować masło do małych drzewianych forymek – do sztwiertek. Lecy kandy masło sie dowało aji do dwusztwiertówek, do kierych wlazowało pół kilo masła. Strugali jich snycerze s drzewa s topole, s brzozy, abo s gruszki, a przedowali jich na torgach. Lecy kandy, kany był szykowny gazda, to se poradziuł takóm sztwiertke wystrugać sóm, jak uwidzioł jako sie to robi. Forymki na masło, kiere sie strugało s jednego kónska drzewa to były taki korytka, a wszecki ściany w postrzodku były osdobióne takimi wystruganymi poskami jak żeberka. Strugało sie jich dłutkiym snycerskim. Spodek forymki był osdobióny wystruganymi kwiotkami, listkami, abo inkszymi zielinami. Ci co strugali taki forymki w drzewie robili ty osdoby taki ganc ajnfachowe. Yny lecy kandy były po chałupach forymki kulate. Osdobióne były zielinami, kwiotkami a liściami, a czasym aji rozetóm. Ponikierzi gazdowie, do kierych po masło chodziło kupa ludzi a fórt ci sami, mieli taki swoji znaki kiere strugali na forymkach. Baji w Piosku kole Jabłónkowa miasto osdoby w kwiotki na forymce była wystrugano krowa, a jakisi znak gazdy, od kierego sie brało masło. Za taki masło gazda broł aji wiyncyj grejcarów, bo óno było fakt dobre, a kupa ludzi go kupowało. Każdo szykowno gaździno musiała umieć pieknie upuczyć maslo we sztwiertce, bo jak to masło było pieknie srobióne, o potym aji lepszy ludzióm szmakowało. Piekne sztwiertki masła sie ai lepszy przedowały. Starsze gaździny prawiły, że to, jaki je masło, zoleży od drzewa s jakigo była sztwiertka srobióno, a aji gdo jóm strugoł. S jednej wylazowały gaździnej sztwiertki samo radojść, a s inkszych taki annielski, że lokrystaboga. Isto tymu jak dziołucha sie wydowała, a szła miyszkać ku chłopu, to we wianie se brała swojóm nejlepszóm sztwiertke na masło. Jak sie srobiło masło w maśniczce, to zustała maślónka, kierom sie slywało do banioków, a wynoszało do chłódku do piwnice. Bioły syr sie robiło s kiszki, kieróm sie kapke grzoło, a potym loło do płóciynnego miyszka, kiery sie wieszało nad garcym. Jak uż kapołka skapała, to sie dowało miyszek ze syrym miyndzy dwie deszczółki, na kiere sie dowało wielkucny kamiyń, coby jich ścis. Jak syra było tak kupa, że go nie lza było sjejść, wtynczas gaździno go nacisła do sóndeczka, lebo do faski, porzóndnie posoliła, dała tam pore kapek szpyrytusu, coby syr nie spleśnioł, a dała do chłódka. Baczowie a juhasi kierzi byli na szałasie w Ślónskich Beskidach też mieli rostomajte garce a grotki, kiere były ganc podobne, jako ty kiere sie używało po cieszyńskich dziedzinach. Owce sie dojiło do niskich gielat, a krowy do wyższych szkopców. Wydojóne mlyko sie slywało do wielkucnych kónewek s jednym uchym. Wszecki ty garce a grotki były drzewiane. Coby krowy stoły a nie dorobiały przi dojyniu dowało sie jim w lizoku – takim małym drzewianym pudełku – kapke soli do lizanio. Kónewki potym sie dowało do kumorki – takij kolyby pasterskij, kany na drzewianej półce stoły koryta srobióne s ocynkowanego plechu. Mlyko s kónewek sie loło do korytek przes powónzke – czystóm, biołóm, lnianóm, chandre. Za dwanost godzin na wyrchu mlyka w każdym korytku sie srobiła śmietónka, a było ji czasym chrubo. Potym sie odetkało szpónt na spodku korytka, a chude mlyko wyciykło przes dziure do putyry keróm sie postawiło pod korytko. Putyra to był taki wielkucny garniec srobióny s drzewianych klepek. Śmietónke, kiero sbyła w korytku sie loło zajś przes dziure do obłónki, kieróm gazda niós do chałupy, a potym s tej śmietónki sie robiło masło. Chude mlyko sie wylywało s putyry do kotlika s miedzi, a wieszało sie go nad fajerym, na kluce, a grzoło sie tak długo aż mlyko było tak ciepłe, jako po dojyniu. Potym ciepłe mlyko sie loło zajś spadki do putyry, a dowało sie do niego s łyżke klogu ze żołóndka s cieloka. Po sztwierć godzinie sie to mlyko rosfyrtało cioszczkiym, a potym opucowanymi rynkami sie to puczyło aż sie srobiła wielkucno gruda. Pod nióm w putyrze sie dowało wypranóm buzarke s troczkami – takóm wielkucnóm chuste s taśmami na sztyrech rogach. Potym ty taśmy sie wiónzało na wynzeł, a syr sie wieszało nad próznym szafliczkiym coby siwula okapała. Surowóm żyntyce, kiero sbyła w putyrze pómału sie grzoło w kotliku, aż sie na nij srobił chruby kożuch. Tyn kożuch sie potym sebrało sbiyraczkóm – wielkóm drzewianóm łyżkóm – spadki do putyry, rosfyrtało cioszczkiym a posoliło. Tak sie robiło żyntyce, lebo mulke, kieróm sie jodało s reżnym chlebym gor na szałasie. Żyntyce sie piło s czyrpoków. Czyrpoki se robili pastyrze sami, ale strugali jich aji ponikierzi srynczni chłopi na dziedzinie s kadłubków ze smreka, lebo s jedli, do kierych dowali eszcze dno, a ucho, coby szło czyrpok dzierżeć w rynce. Taki ucha były bogato sdobióne, bo czyrpkorze chcieli, coby każdy czyrpok był inakszy a szumniejszy od inkszych. Na beskidzkich czyrpokach tymu je tela osdób, a óny sóm taki szumne. Przeogrómnie ważne w każdej chałupie było pieczyni chleba. Chlyb piykły gor gaździny. Ros w tydniu sie piykło sie tela kónsków reżnego chleba, wiela bylo trzeja, coby wykormić całóm familije. Wieczór, dziyń przed pieczynim, gaździno robiła kwosek. Do dziyżki wsuła słómiónke osiotej na rzeszótku reżnej trziczki, lebo krupice (drobno zemlety reż na żarnach), a do tego podrobiła eszcze nociastke – mały kónsek ciasta chlebowego kiery gaździno niechała w dzieży od ostatnigo pieczynio. Potym zaloła to wszecko wodóm, wymiyszała, przikryła czystóm płachetkóm, a niechała tak leżeć przes całóm noc. Rano do wyruszanego kwosku wsuła tela słómiónek reżnej mółki, wiela kónsków chleba chciała upiyc. Potym wsuła do tego eszcze kapke soli, a kminu, wymiyszała to wszecko kopyścióm, abo warzechóm, przikryła, a niechała tak długo aż ciasto urosło. Jak ciasto sie ruszało to gaździno porzóndnie zachajcowała drzewym w piekarszczoku. Jak uż ciasto sie wyruszało to gaździno go nabrała kakpe s dzieży na jedyn kónsek, porzóndnie to wywolała na nieckach, abo na stole, posuła reżnóm mółkóm a wraziła do kulatej słómiónki. Jak uż ciasto na słómiankach sie ruszało, to gaździno narychtowała piekarszczok do sodzanio chleba. S pieca wybrała cioskiym wrzawe niedogorane kónski a wypucowała popiół s pieca pomietłym – takóm wiechecióm na żerdce. Potym wycióngała wyruszane kónski ze słómianek na łopate, przeżegnała jich, a wraziła do pieca. Jak sie uz chlyb upiyk to go wycióngała tóm samóm łopatóm, kieróm go tam wraziła, ale terazy to uż były taki szumne pecynki, kiere gaździno polywała czystóm wodóm a dowała na stół. Jak chlyb ochłódnył to go wyniósła do szpajski, kany eszcze długo wónioł. Tak sie robiło w każdej chałupie dycki ros za tydziyń, a na kóniec eszcze gaździno wyszkrobała s dzieży zbytki chleba. S tych zbytków gaździno robiła mały pecyneczek świyżej nociastki, s kierej zajś potym robiła zaczyn do pieczynio reżnego chleba za tydziyń. Łopata do pieczynio chleba to nie była tako łopata ganc ajnfachowo, ale magiczno. Przeganiało sie nióm krupy, jak miały padać. Trzeja było jóm postawić na pole jak szła burza a chmory s krupami, to wtynczas ta łopata jich przeganiała. Czasym łopaty kradły czarownice, coby na nich lotać na sabaty. Coby czarownice nie kradły łopat to sie na nich robiło znak krziża na leżmo (x). Buchty na Wielkanoc gaździny piykły w glinianych formach – babówkach, lebo w barónkach. Szumnie wypieczóny a ustrojóny barónek musioł być w każdej chałupie, kany była gaździno do porzóndku. Nie wszyjstki baby na dziedzinie jenako miały taki formy, tóż se jich pojczowały jedna od drugij – od familije, lebo od kamratek. Na Godni Świynta gaździny zajś piykły zozworki – ciastka ze zorworu. Wykrowały jich forymkami s wykulanego kulokiym kónska ciasta. Taki forymki robili s nierzownego plechu blachorze po dziedzinach. Upieczóne zozworki miały rostomajte kształty – gwiozdek, zwónków, pierściónków, kwiotków, lebo ptoszków. Zozworki dziecka dycki wieszały na strómek przed Wilijóm. Nie było by Wilije, dyby nie było na nij opłatków. Piykli jich farorze wanieliccy, a katoliccy. Piykło sie jich s ciasta s pszynice w forymkach klyszczowych, ze zielaza, kiere robili kowole po dziedzinach. Ty forymki były sdobióne napisami, lebo wzorkami, mialy pore dziesióntków roków, a dycki jich dostowoł synek po ojcu. Snoci nejstarszóm forymke do pieczynio opłatków na Cieszyńskij Ziymi mioł kojścielny w Cierlicku – Teofil Hrabiec. Ta forymka była snoci kiejsi we familiji Świyntego Jyndrysa Boboli, a srobiuł jóm Cristof Veigl w roku 1549, bo to tam je na nij napisane. Kiejsi oblyczki sie prało w rynkach. Lónty sie moczało we wielkucnym żberze. Do wody sie dowało kónsek zody, coby zamazane oblyczki lepszy sie pucowało. Potym sie brało każdóm oblyczke, mazało mydłym a prało w rynkach. Po praniu lónty sie warziło we wodzie. Kiejsi w chałupie nie było wielkucnych kotłów miedzianych, a zieleźnych, a warzyni w rynnikach abo w zieleźniokach to była dycki breweryja, tóź gaździno słożyła ogiyń w piekarszczoku, a wraziła do postrzodka pore kamiyni s granitu, abo s kwarcu, kiere prziniósła ze rzyki, abo s pioskowiny. Potym w rynniku uwarziła wode, a jak uż była wrzawo, to jóm wloła do żbera a wraziły do nij oblyczki, kiere chciala uwarzić. Wycióngła kamiynie s pieca a wciepała jich do wody we żberze, a woda sie w nim warziła kole sztwierć godziny. Jak woda ochłódła, to wyciepała s nij kamiynie, a żber s oblyczkami do pranio zaniósła nad potok, kany sie jich dali pucowało. Każdo gaździno miała w potoku swój piyracy kamiyń a żblodek – takóm dziure na dnie potoka. Każdy kónsek roskłodała na kamiyniu, mazała mydłym a waliła w niego kijónkóm. Potym każdóm oblyczke porzóndnie wyszluchała w żblodku, wykrynciła a wraziła jóm do próznego żberka. Oblyczki lniane – cychy, chłopski koszule s podłogami – kartónowymi podbiciami, trzeja było porzóndnie wykrynić, ale to sie robiło pospołu s kimsik drugim, bo sama baba by se nie dała rady. Lniane płótno jak było mokre, to było twarde jako skóra. Potym nieskorzi gaździny zaczły prać w piyracej maszynie. To był taki ocynkowany, karbowany plech w drzewianym rómku. Gaździno brała zmazane lónty, moczała we wrzawej wodzie, mydliła a trziła jich o plech. Wyprane oblyczki schły na żerdziach, abo na sznórach. Po ususzyniu każdy kónsek prodła sie wykulało wolkym a walkownicóm na stolicy. Wolek to je taki hruby kulok s rynkojejścióm na jednym kóńcu, a walkownica to była lajśnia długo na meter. Gaździno nawijała na wolek jakómsikej oblyczke, dała na stolice a potym to kulała walkownicóm tak długo, aż prodło było porzóndnie wybiglowane. Gaździny biglowały korónkowe czepce szklónkóm. Na stół dały jakisikej czysty szrótek pod czepiec a też go potym poradziły szklónkóm wyglancować – to sie poty cały aż blyszczoł. Kiejsi hań downij nie było zielozek, a zielozka s cegliczkami – zielaznymi duszami szło kupić dziepro nieskorzi. Było eszcze hań downij na Cieszyńskij Ziymi po chałupach kupa inkszych rzeczym kiere sie używało na każdo. Kurzocy – ci kierzi kurzili falfke chowali tytóń abo w osdobiónych pudełkach, abo w pacharzinach. Pacharzina to był bachor s babucia, abo s cieloka, kiery sie po zabijaczce ususzyło. Ci, kierzi sznupali sznupaczke, to se robili na nióm małe pudełeczka s krowskigo roga. Urzło sie kółko s roga, a potym sie srobiło spodek pudełka s deszczułki, a małe dynko na wyrchu, coby to szło otwiyrać. Coby sie to lepszy otwiyrało, to w dynku była dziurak, przes kieróm był przecióngnióny porwozek, swiónzany na wynzeł od postrzodka. Potym nieskorzi sie robiło taki pudełka s kory brzozowej. Brzitwie a inksze drogi rzeczy sie chowało w osdobiónym pudełku s dynkiym, kiere szło posuwać – podobne, do drzewianych piórników, kiere dziecka kiejsi nosiły do szkoły. Ponikierzi snycerze na dziedzinach robili s drzewa bukowego, lebo jaworowego taki ganc fajne starziki do orzechów. Jednako szło jich nónść yny ledzy kany, bo orzechy sie trzaskało przeważnie kładziwkiym. W izbie, kany miyszkali hań downij  nasi starzicy, stoł aji świycok. Nejstarszy typ świycoka to był kuba. Kube sie robiło tak, że sie srobiło taki mały kopieczek s celiny a postawiło na piecu. Potym do tego kopieczka sie powciskało szczypy. Ty szczypy gorały, a dojść było od nich widno, a jak sgasły, to sie zajś dało nowe. Tyn kuba stoł na tym piecu tak długo aż sie rosbiuł – potym gazda musioł ulepić nowego kube. Po dziedzinach sie robiło aji inksze świycoki s drzewa, kiere miały na wyrchu taki ocelowe klyszcze do chytanio łuczywa. Lampki petryłolowe zaczło sie używać dziepro w szejdziesióntych rokach dewatnostego wieku. S poczóntku taki lampki sie zapolało yny jak było jaki świynto, krzciny, wiesieli, abo jaki inksze świynta we familiji. Ty wszyjstki rzeczy sie używalo kiejsi hań downij, a starzicy a starki, kierzi eszcze żyjóm to cosi mało wiela pamiyntajóm. Ledzy kany eszcze w starucnych chałupach sie cosi może poniewiyrać na wyrchu, miyndzy ździorbami. Ludzie dzisio majóm wszecko na eletryke, uż taki nowe a fajne, ale kiejsi Cieszyniocy se musieli poradzić sami, a byli tak chytrzi, że se godnie rzeczy poradzili ustrugać, lebo srobić sami, bo wiedzieli, że w obchodzie tego nie kupióm.