Kiejsi sie na cieszyńskij ziymi sie nie jadło tela miynsa co terazy, a ludzie żyli i robili i byli zdrowi . Baji mój starzik – miynso widzioł yny przi niedzieli, a jak umrzuł to mu było dziewiyndziesiónt roków. Ludzie kiejsi warzili kapke inakszy – Wołosi, kierzi sie tukej skludzili s Karpat, przinióśli swojóm kulture i swoji jodło. Ludzie na cieszyńskim sie od nich nauczyli kupa rzeczy i też s poczóntku jodali kupa na mlyku i rostomajte syry. Kiejsi gor w Beskidach chowało sie kozy i owce, tóż jodało sie ich mlyko i miynso. Gorole żyli długo, bo w miynsie owczym i kozim je kupa witamin i je antyrakowe. Na Pogórzu Cieszyńskim jodało sie podobnie, ale uż kapke inkszy. Nasi starzicy jodali ajnfachowe jodło, coby go wartko srobić, bo ni mieli moc czasu, musieli przeca robić na polu, bo roboty było kupe. Na obiod sie robiło przeważnie ajntopfy. Ajntopfy to było taki jodło, w kierym sie blamborziło dwie, trzi rzeczy do kupy. Baji tako babraczka – to był dobry ajntopf. Robiło sie jóm ze ziymnioków, szpyrek i kapusty. Jadło sie jóm s mlykiym, abo s kiszkóm. Dobre też były ziymnioki s maślónkóm. Jadło sie też fazole, bób i soczewice – majóm kupe białka i sóm pożywne.

   W Beskidach do dzisio sie jy kupe syrów. Sóm rostomajte syry – biołe, żółte i uwyndzóne – oscypki. W chałupach piykło sie kiejsi w trómbie chlyb, kiery sie jadło s mlykiym, żyntycóm, abo s maślónkóm. Miynso sie warziło, a nejlepsze było to przi kojści i gor starzi ludzie radzi okrowali kojści, abo głowy i to miynso szkrobali. Przi zabijaczce sie robiło świyczki, jelita, preswórszt i wórszt. Miynso sie wyndziło we wyndzokach. W każdej chałupie na jesiyń sie kisiło kapuste. Nejprzód jóm trzeja było pokrónżać, a potym sie jóm dowało po kapce do dymbowej beczki i soliło. Jedyn se musioł umyć dobrze nogi, abo obuć se wypucowane gumocze i tóm kapuste deptoł, tak aż sie srobiuł sok. Tym sok sie odlywało, a na kóniec sie dowało wielki kamiyń na tóm udeptanóm kapuste i zawiyrało sie beczke. Kapuste sie jodało prawie każdy dziyń. Dowało sie do ni zasmożke s mónkóm i szpyrki. Ze ziymnioków sie robiło stryki. Smażiło sie ich na blasze, a jadło sie ich s masłym, czasym sie ich cukrowało. Dziecka miały rade amolety. Dowało sie do nich powidła abo utrzite japka. 

   Każdo gaździno roz za kiedy piykła cosi słodkigo. Nejrychli szło upiyc buchte. Mleło sie obili, abo reż i s takij mónki sie piykło rostomajte buchty i krupicznioki. S krupice sie piykło aji chlyb i ciastka na Świynta. Ciasto na buchte sie musiało dobrze wyruszać, jak sie wyruszało to był juch, a jak ni to sie robiuł bónc. Jak sie dało krupice do mlyka, to sie robiuł taki gryzek, kiery dziecka miały rade. Na jesiyń jak sie poliło rostomajte trowska na polach, wciepowało sie ziymnioki do ognia i robiło sie pieczoki. Na obiod sie robiło ajntopfy, abo piyrsze polywke, a potym eszcze cosi ku tymu. Dycki roz w tydniu sie robiło nugle z mónki i wajec. Polywka s nuglami była dycki na niedziele na obiod. Ku polywce sie robiło aji kapanke, abo kluski s gryzku i wajec. Na Wilije sie jadło karpia, ale Ewangelicy jedli trusioki. Na Wielkanoc sie robiło jodło s wajec. Piykło sie murziny – buchte s wórsztym w postrzodku. Piykło sie też krepliki gor w tłusty czwortek. Na wieczerze jodali jodła na mlyku – mlyko s chlebym, gryzek abo ściyrke. Kiery mioł krowe to wyżywiuł siebie i eszcze swojóm rodzine. Jak sie podoiło mlyko i gaździno go ocedziła, stawiało sie go do chłódnego – baji do szpajski. Potym szło ś niego sebrać śmietónke s wyrchu. Tóm śmietónke sie dowało do jodła, abo sie ś ni robiło masło w maśniczce. Jak sie srobiło masło, to maślónke – wyrobiche sie potym jadło baji ze ziymniokami. Masło sie dowało do sztwiertki. Jak sie mlyko skiszczyło to sie robiła kiszka. Takóm kiszke szło podgrzoć i robiuł sie syr. To co okapało ze syra to była kapołka.