ŚWIYNTO STARZIKÓW (Wanda Mider)
Siedzi Starzik ze Stareczkóm
I ibie, na tapczanie
Stary album z fortogrfijóm
Dzierży na kolanie
Podziwejsie Nejmilejszo
Jak my, byli młodzi
Jak nóm życi przeleciało
W trudzie pracy- co dziyń
Dziecka na świat przychodziły
Ku naszej uciesze
Wniósły radość w naszym życiu
Pod ojcowskóm strzeche
O! tu sóm na fortografiji
Jak idóm do szkoły
Każde torbe mo na plecach
O kroczo wiesioły
A chodniczek niedaleki
Be wedle kościoła
tam, pod ciyniym starej lipy
Stoła kiesi szkoła.
Tak se siedzóm pieknie społym
I album szkartujóm
I nad każdóm fortofrafijóm
Razym medytujóm
Już Stareczce łza jak krysztoł
Po licu sie toczy
Starzik z kapsy wzión sznuptychle
Bo łzawe mo oczy
Na, nie płaczcie Starziczkowie
A dziynkujcie Bogu
Bo prawnuki przed chałupóm
Stojóm już na progu
Wyściskajóm Was łod serca
Sto lot - zaśpiywajóm
Na ostatek w samo liczko
Słodki pusy dajóm.
ROZTOMIŁY WNUCZEK (Wanda Mider)
Starzik zaczón niedomogać
Choć był dycki taki zdrowy
Z piersi biere go krzipota
I żołóndek nic nie trowi
Tóż banuje już od rana
ze zgryzoty zbladły liczka
Starajom sie jego cery
Hanka, Zuzka i Ewiczka
Gynsim sadłym roztopiónym
Co noc piersi mu masujóm
Całóm kure oszkubanóm
Na polywke mu rychtujóm
Ale ón nic przegryść nie chce
Bo mu fórt w żołóndku źle je
- Zawołejcie mi tu wnuczka
Bo w nim całóm móm nadzieje
Prziszeł wnuczek wysztrychnióny
Starzikowi gorść uścicnół
- Na starziczku, jak sie mómy?
Łopowiydzcie hónym wszystko
- Pogrzyb chciołbych mieć z muzykóm
Mówi starzik z smutnóm minóm
Tak bych chcioł, by kupe ludzi
Na kierchów mnie odkludziło.
A ty przidziesz? Bo do śmierci
Nie zostało mi moc czasu
Snanno przidym - prawi wnuczek
Jyny skożcie mi zawczasu.
KATAPULTA (Wanda Mider)
Przi wycióngu na Polanie
Katapulta stoji
Każdy może se poskokać
Kiery sie nie boji
Że potrzebna człowiekowi
Je adrenalina
Toteż śmiałków coraz wiyncyj
By skokać na linach
A wyciepióm Cie wysoko
Na wysokość bloków
Jezeryna! - jak to widzisz
Toś je cały w szoku
Nejprzód dobrze Cie prziwiónżóm
Uprząż Ci założóm
Ale radzym do przigody
Pampers wziónść ze sobóm
Bo ty sztuczki na tej linie
Sóm iście cyrkowe
Że może sie aji trefić
Że Ci zatko mowe
Ale potym z wielkóm ulgóm
Gdy staniesz na ziymie
I oklaski sóm i brawa
- a to je przijemne
Witajóm Cie jak zwycięzcym
I jak bohatera
A to uż je wielko hyra
I radości wiela.
Na wiesioło (Wanda Mider)
Tak sie zaczyno moja ballada:
Żył se roz chłopek , razym snim baba
Pod Czantoryjóm mieli chałupe
Klepali biyde, bo dziecek kupe
Chłop prziszół z werku, pojod niewiela
Potym hnet poszoł spać do legiera
Baba go pyto- Do śmiłowanio
Idź do stodoły, przyniyś mi siano
Przido sie przeca na dni deszczowe
Mómy króliki i w chlywku krowe
Widzisz ty błyski - już burza idzie !
A on i na to- To tu nie przyidzie...
Potym sie zwyrtnąl na obie strony
I zaczón chrapać zadowolony
........................................
Utrope miała babeczka z chłopym
Bo sie nie chycił dóma roboty
Ale gorzołke rod se popijół
Jak cesta dłógo, gospód nie mijoł
Z tego pijaństwa wszyscy go znali
Tóż nad babeczkóm sie lutowali
Staro sie baba nad swojim życim
I tak se myśli: Jak go wyćwiczyć !?
...........................................
Wiosna słoneczkym ogrzywo chate
Brzózki wiosynnóm łoblykły szate
Słóneczko grzeje ciepłym prómiynim
Jyny chłop dali wielkim je lyniym
jak popołedniu przidzie z roboty
tak po obiedzie leży pokotym
Baba go budzi nie robiąc larmo:
- Snoci gorzołke dajóm za darmo!
Chłop skoczył gibko na równe nogi
Siod na bicykiel gotów do drogi
A z tej radości taki był rześki
Tak mu sie chciało tej gorzołeczki
Już dopodł drzwiyrzy - już je w gospodzie
A tam kamratów kupe - jak codziyń
Już przi szynkwasie krziczy: WARZÓNKI!
NIE DO KIELISZKA, ALE DO SZKLÓNKI!!!
tOĆ ŻECH SIE ŚPIYCHÓŁ TU NIE NA DARMO
SNOĆI GORZOŁKE LEJÓM ZA DARMO!!!!
Gospodzko śmieje sie do rozpuku,
Aż ji sie fortuch trzynsie na brzuchu
To nie wiysz chłopie, że je APRYLA
Błozna se z ciebie baba zrobiła,
Pyndziałkowy śmiergust (Wanda Mider)
Już karwacze chłapcy pletóm
Idzie ku śmierguście
Oj - dostanie sie nie jednej
Hance, Jewce, Zuzce
Góniom chłapcy za dziołchami
Wodóm polywajóm
Co szworniejsze, po nożyskach
Karwaczym głoskajóm
Słychać śmiychy, piski, wrzaski
Pośród wiesiołości
Kiesi - moc nie trzeja było
Do wielki radości
Wiosna (Wanda Mider)
Idzie uśmiychnióno przez ustróński grónie
Wiónek polnych kwiotków ustrojił ji skrónie
Idzie krajym lasu pomiyndzy paprocie
Chłodzi bose nóżki w kryształowej rosie
Kroczo tak wiesioło aż serce sie śmieje
Rozdowo po ceście wiare i nadzieje
Toteż zanim z wieży usłyszymy zwóny
A pieśń Wielkanocno echym sie rozzwóni
Zróbmy rozrachunek swojigo sumiynio
Niech nas złónczy dobroć i gest wyboczenio
Goiczorki (Wanda Mider)
Idóm, idóm goiczorki
Przez całóm dziedzine
Rozśpiywane, niesóm światu
Wiesiołóm nowine
Gazdoszkowie już do korzónt
Wrota otwiyrajóm
Do postrzodka szwarne dziołchy
Szczodrze zapraszajóm
Ustrojóny je goiczek
Pieknymi maszkami
Barwiónymi jako tyncza
Z jajek wydmuszkami
Papiyrowe wiszóm kwiotki
Pośród gałązeczek
A na wyrszczku cały w blasku
Maluśki zwóneczek
-Zdrowio, szczynścio winszujymy
Gazdoszkowie mili
Aby w szczynściu i radości
Dłógoście pożyli
Niech Pónbóczek błogosławi
Obrodzi poleczko
Niech od rana do wieczora
Świyci Wam słóneczko
I góiczki obracajóm
W sztyry świata strony
Jak paciorki rozsypane
Zwóneczek im zwóni
Dziołchy szumne, na głowiczce
Warkocz zaplecióny
I kabotek z korónkami
Jak mróz wyszkrobióny
Na żywotku wyszywane
Roztomaite kwiecie
Tak hańdowni goiczorki
Chodziły po świecie
Dzisio po nich ślad zaginył
Bo wszyćko przemijo
To niech pamiyńć choć zóstanie
co hańdowni było
Dziyń Kobiet (Wanda Mider)
Jaki dzisio momy miano , abo jaki świynto?
Tela chłopów pod kwiaciarnióm przeca niepamiyntóm.
Stojóm w rzóndku i kupkami- słyszym, że harwoszom
Roztomaite, piekne kwiotki z kwiaciarni wynoszóm
- Tyn panoczek ,tyn strzapaty oczy mo zaspane
Snoci wypił se we "Wrzosie" i mo nachytane
O! - Już dźwigo kosz na grzbiecie, w nim czyrwióne róże
Babke pusóm hnet przekupi i zażegno burze
-Był tez taki co nie nosił od parady głowy
Tani kwiotek żonce kupił, a drogszy Teściowej
-Bo choćby sie w życiu miało jak miód słodką żóne
Lepszy dobrze żyć z teściową, bo weźmie w obróne
Już tak stojóm godną chwile - spurni ,niecierpliwi
Tyn ryszawy gwoźdzok kupił- Toć je szporobliwy!!!
A tyn szwarny, tyn w postrzodku w dżinsy obleczóny
Trzi perfumy w gorści trzimo - czy wszycko dlo żony ?!
Nima ón ci taki szczodry, w żónce złośc sie zbiyro
Gdy z roboty szumne dziołuchy do fiata przybiro
- Dołbyś se z tym przeca pokój- wadzi sie z nim baba!
Weź mie choc roz na Równice , to bych była rada
Siedlibymy se pod brzózkóm, w ciyniu wedle lasu
Ale Tobie , mój nejmilszy, dycki chybio czasu
Roz zebrani ci sie trefi, roz mosz szmak na piwo
Jak wodziczka wartkim nurtem żywot nasz upływo
....................................................
Dzisio świynto naszych Babek - tuz przispieszcie kroku
I uczcijcie jak noleży tyn jedyn dziyń w roku
Żonke z kwiotkym przywitejcie -na to se zasłóży
W zgodzie, szczynściu i miłości - życie sie nie dłóży.
Cieszyński torg (Wanda Mider)
Nad Olzóm w Cieszynie
Pod “Elżbietankami”
Stoji torg wielkucny
Z krytymi budami
Towaru tam kupe
Zorty wszelijaki
Że może kupować
Biydny i bogaty
Na jesiyń ładujóm
Ogórki do miecha
Kwitnie pod budami
Handel - aż uciecha
Handlyrze z radości
Zaciyrajóm rynce
Klijyntów przibywo
Coroz, coroz wiyncyj
W zimie prziszła moda
Na świónteczne strómki
Ale też ku tymu
Kupujóm i bómbki
Kupujóm też dzieckóm
Szumne bawidełka
A na strómek piekne
Barwne świycidełka
Kany sie obrócisz
Wszyndzi czesko mowa
Sóm też aji nasi
Tóż ruch tu je wielki
Możesz kupić buty
Galaty i szelki.
Co tam je narodu
W strzode i w sobote
Że niejedyn złodziyj
Łokraś mo ochote .....
Tak dejcie se pozór
Ludeczkowie mili
Cobyście geltaszki
Z kapsy nie stracili.
Fujawica (Wanda Mider)
Żynie wartko od Równicy bioło fujawica
Piere sniegym mroźny wiater oblizuje lica
Wewióreczka ze swej dziupli pyszczka nie ukorze
I zajączek wloz pod sosne i kryje sie w norze
Tańczy wiater usiotany gwiozdki śniegu góni
Gwiżdże, huczy , lamentuje łod gróni do gróni
Pościepowoł wszycki szyszki co mu w ceście stoły
Potym czympnół na pukiecie zielónej jymioły
Tak se siedzi i rozmyślo co tu wywieźć jeszcze
Zaś sie porwoł, chuchnył z gymby aż połómoł trześnie
Co pod lasym roki stoła dziki owoc miała
Wiosna kwieciym - jak młoduche jóm przodziywała
Potym zwyrtnół sie na piyńcie zatańcowoł walca
Porwoł w poły gwiozdki śniegu do wspólnego tańca
Starzy ludzie powiadają, że wiosna już blisko
Jak sie wiater wroz ze sniegym w kożdy kóntek wcisko.
Gospody za hańdownych czasów (Wanda Mider)
Chociaż żech tu nie miyszkała,wiym z opowiadanio
Jako kiesi tu w Ustróniu hań downi bywało
Gospód było nieco miyni jak mo dzisio miasto
Tam niejedyn całóm putnie gorzołki wychlastoł
Kaj niedowno tymu jeszcze stoło w mieście kino
Przedtym była tam czytelnia - piwko sie też piło
Prażakówke wszyscy znajóm, któżby tam nie bywoł
A piyrszy gospodzki wtedy, Prażak sie nazywoł
Po nim chyba je ta nazwa co roki przetrwała
Świat sie zmiynił dokumyntnie, a pamiyńć zustała.
Na poczóntek o hotelu co stoł na Polanie
Ale kiesi nie był taki szymny i zadbany
A rzóndził nim tam niejaki gospodzki Ryszawy
Mogżeś napić sie warzónki i zjeść ciepłej strawy
Naprociwko Leśniczówki hnet po prawej strónie
Była drugo zaś gospoda w murowanym dómie
Ta chałupa je po dzisio a wyglóndym straszy
Isto czako na spónsora i na lepsze czasy
Jónek z Kympy mioł gospode daleko pod lasym
Tam szły dziecka na wycieczke- starsze .. z trzeci klasy.
A turyści aż z Cieszyna pieszo wyndrowali
I chlyb z bryndzóm i kiyłbasóm piwkym zapijali.
Widok szumny spod Czantori radowoł im dusze
I dostarczoł każdym razym plenerowych wzruszyń.
I już my sóm w Kuracyjnym u Pana Jamroza
Wedle przistań kajakowa, co atrakcji doda
Był tu elegancki hotel i w Ustróniu znany
Tam też jyny lepsi goście dycki chodzowali
A potym postrzodku miasta jak leci ulica
"Beskid" był a dali Kudzia - dzisiejszo "Równica"
Chnet za pocztóm była kiesi tak zwano "Kramlówka"
Tam chodzili po robocie i pili dlo zdrówka
Kole sztreki był Pustelnik, też piekno gospoda
We fabryce dlo wygody kantynio werkowa
Bretner, Kubok i Piszkiewicz,Błaszczyk kapke dali
I tam sie to przi drzistaniu ludzie spotykali.
Gospód je do zatrzynsiynio, sóm i restauracje
Kaj obiady - palce lizać, dansingi, kolacje
To Oaze postawióno,kajś w rokach 20-tych
Jak na Wisłóm pod brzezinóm, pasły sie owieczki
Tóż jak widać gospód szwarnie piastowało miasto
Tak niejedyn po wypłacie prziszoł z próżnó kapsóm
A w chałupie baba z wrzaskym chłopa prziwitała
A jak miała opowoge po gymbulce sprała.
Przi Źródełku był Gregorek w drzewianym schrónisku
Tam wycieczki były szkolne dlo pierszoklasistów
A mówiło sie kiedysi iść ku Eisenkweli
Dziecka zode se kupiły - a radości mieli...
Zaś nieskorzi na tym miyjscu co niejedyn powiy
Postawili dóm wczasowy, a szumny ! - Brychowie
Potym Gluckman u Heindrycha i szwarno Gluckmanka
Ludzi se umiała zjednać jak każdo barmanka
Na zachęte , na gebyno dłógi zapisała
Gorzołeczke jak gdo pytoł z beczki nalywała
- Nie myślcie se że tu piszym jaksi breweryje
Rzecz sie miała w downych czasach, jeszcze za Austryje
Komórka (Wanda Mider)
Muszym sie pochwolić że móm fajnóm córke
Dała mi na miano w prezyncie komórke
Trzeba iść do przodku wedle nowej mody
Tóż móm jóm pod rynkóm do każdej przigody
Ale jako była skyrs tego nauka
Możecie sie spytać mojigo prawnuka
Ze dwa popołednia mi to pokazowoł
A przi tym sie strasznie, strasznie denerwowoł
I choć do wszyckigo przeca żech je zrynczno
Prawnuk mi fórt mówił żech je niepojyntno
Wszycko mi tłumaczył głośno i dokładnie
Nale cóż - palczyska na starość niezgrabne
Na literki drobne, chybio widoczności
Prawnuczek za tela ni mioł ciyrpliwości
Ale przeca żech se gańby nie zrobiła
Za dwa popołednia żech sie nauczyła
Teraz je komórka ogrómnie przidatno
Choćby jak sie jedzie, daleko za miasto
Abo jak pojechoł Chłopek na lyczyni
Tak my se co wieczór pieknie porzóndzili
Aji esemesa poślym Mu do woli
Tak mie tyn prawnuczek - mały gizd wyszkolil.
Słownik (Wanda Mider)
Dla Tych, którzy nie są tu stela
Jesli ktoś by miał ochotę
Poznać ojców naszych mowę
Niech przyswoi sobie słówka
Mini słownik tu gotowy
A zaczniemy od drzistanio
A drzistani - znaczy mówić
Zaś utropa to jest wówczas
Kiedy ktoś się bardzo trudzi
Ojciec chrzestny - to kumoter
A położna - to hebama
Dudrok - człowiek bez humoru
co marudzi już od rana
Brzidok - człowiek obrzidliwy
Zaś kładziwko to jest młotek
Cumel - żeby każdy wiedział
To dla niemowlęcia smoczek
Tyrckać - to iść drobnym kroczkiem
Tak, jak chodzi dziecko małe
Kiedy biegnie rozbawione
Za rękę trzymając mamę
Zioła różnie nazywają
Jak kosztyfoł i kamelki
To żywokost i rumianek
One goją rany wszelkie
Babuć - to dorosłe prosie
A słonina zwie się szpyrkóm
Zaś choroba dość wstydliwa
Biegunka - zwie się "laksyrkóm"
Kierchów - miejscem jest dla zmarłych
Dómbek - to kwiat chryzantemy
Który w dzień listopadowy
Na cmentarze zanosimy
Dociyrny, to taki wścibski
Który wszędzie nos swój wciśnie
Opowoga to odwaga
A porzeczki - to rybiźle
Pokurzować cygaretle
znaczy - palić papierosy
Kudłocz - to dorosły chłopiec
Który nosi długie włosy
Jelita - to są kaszanki
Lawor - to blaszana miska
W której kiedyś bez prysznica
Człowiek umył sie do czysta
Babiorz - tyle co kobieciarz
Który babki wciąż podrywa
A ożralec - straszny pijak
Co w gospodzie często bywa
Lustro - po naszymu zdrzadło
Codzień go potrzebujemy
Ono mówi choć w milczeniu
Jak szybko się starzejemy
Stare ździorbo można oddać
Do muzeum lub do śmieci
A zowitka to jest panna
Która ma przed ślubem dzieci
Pusa - znaczy pocałunek
Galan - to jest narzeczony
Zaś Młoducha - pani młoda
Żynich - to mąż przyszłej żony
Na dość tego napisałach
By nie mącić ludziom głowy
Czytelniku, gdyś to pojął
Ustróniokym żeś wzorowym
Wielkanocni świynta (Wanda Mider)
Już Wielkanoc w kalyndorzu
Tóż sie wszyscy radujymy
Co nejlepsze gospodarzóm
Dzisio z serca życzyć chcymy
Zdrowia! zdrowia nejlepszego
Bo to przeca nejważniejsze
A do tego ździebko szczynścio
Życi bydzie chnet wiesielsze
Szynki fajnie uwyndzónej
I to we swojim wyndzoku
Dobrze też wyrosolónej
To też trzeba mieć na oku
Babóweczke piyknie upiyc
By nie zrobił sie zakalec
Dać wanilki do postrzodka
Maku chrubo jak na palec
Przedtym dać to kole pieca
Niechać - aż do wyrośniyńcia
Babka bedzie isto pulchno
Jako dupka niemowlyncia
Śmiergust niech je jak sie patrzi
Nie szporować w tym dniu wody
Taki kiejsi był obyczaj
I każdy był żeśki - zdrowy
Mokry śmiergust dobrze wróży
Tóz sie dziołchy radowały
Kiedy chłapcy całóm kupóm
Sikowkami polywali
Wajca kurzi dobrze umyć
Wszelijako pomalować
Na talyrzu ich ułożyć
Z trzitym chrzónym na stół podać
Po tym siednóć kole stołu
Dómownicy i przociele
Świynta radość im przyniesóm
Pojednani i nadzieje
Kiesi a dzisio (Karol Klocek)
Kiesi –
ludzie mieli to za cosi.
Aji w tejatrze
o tym śpiywali, że:
„ ...hawiyrz na mopedzie
na szychte jedzie ..”
Dzisio –
z motoryzacjóm
sóm my moc dali
i o mopedach
śpiywać my przestali.
Za to –
jak słyszołech,
w jednej dziedzinie,
widzieć się dało
jako –
„Volkswagen”/prawie nowy/
prziczepe gnojym zaladowoł
i roz po roz,
miedzóm, na zegóny,
z gnojym fijakrowoł !
Kierzi się tymu przizdrzili,
nie dziwota, że
w głowe zachodzili;
czy My – aby –
tej UNII nie przedbiygli ?
Przeca wiycie –
czasy się miynióm.
Sami uznocie
kaj my to sóm !
Kolem połednia (Karol Klocek)
Było kolem połednia – może kapke rychli,
Kiej my; Moja i jo – na sztacyjóm przyszli.
Czasu było za tela. Mojij sie uzdało,
Że godzinki chodzóm po zadku –
Że czasu mómy mało.
Pokłóśnijmy prawiła. Niepeć mi to było.
Gor tam, kaj szło do kopca –
Tam się mi przyścigło!
Jeszczech nie chycił dechu. Jeszcze mi w płucach skrzeczy
A uż Moja – z tóm drugim – dały się do rzeczy!
Miarkujym, prawi Moja – wyście nie, sóm stela!
Jo to poznam po rzeczy – mnie nie trzeja wiela.
Isto też po naszymu moc nie zrozumiecie.
A je nasza rzecz piekno! Najpieknieszo w świecie!
Tóz wóm jóm poprzekłodóm – żebyście wiedziała
Co je co – jak sie u nas bydziecie pytała.
Jyn ponikiere slowa powiym. Mógłabych moc wiyncyj,
Bo nasi rechtorzi spisali ich, co wiym,
Przez dwacet tysiyncy!
I tak:
baji, – czyli: na przykład
dziedzina – wieś znaczy,
fojt – to jest wójt
a farosz – jest proboszcz,
paterek – wikary, na polski się tłumaczy.
Diecka uczóm nóm rechtorzy – to nauczyciele,
Starzykowie – to dziadkowie, zaś krewni – przociele.
Potka, potek – to sóm chrzestni. Dziecka pamiyntajóm
Jak sie óni piszóm – jak się nazywają,
Nó, bo jak ich na odpuście prziwitajóm pieknie –
Znaczy – ładnie. To im zawsze jakisi grajcar ( grosz)
Na karmelki wpadnie.
Dóma – czyli w domu ( ale też: w obejściu, w zagrodzie)
Mómy lonty – ubrania, na każdy dziyń – na co dzień.
Lonty sóm w olmaryjach – w szafach są ubrania.
Łoktusze i prodła trzeja do szranku poschraniać,
Szrank – komoda. Prześcieradła, bielizna – to łoktuszr, prodła.
Starzyk schował kwit w bintfeju, by starka nie znoiła.
Bindfej – kredens, kwit – gorzałka.
Miywo dycki z tym starzikiym moc utropy starka
U nas się nie chodzi „ na dwór” – idzie się „ na pole”
Babuć – świnka w chlewiku. Obili – zboże w stodole.
Z babucia rośnie kormik – mowa o tuczniku
Po naszymu: gowiydz- to drób, co w kurniku.
Chować tego moc nie lza – hodować kosztuje,
Ale chować znaczy też: ukrywać, żywić żywych, zmarłych grzebać
Jako sie spasuje.
Tej cudzej paniczce, tak sie to podobało,
Że fórt sie spytowałą, fórt ji nie stykało.
Ona była rodem aże z miasta Łodzi
I fórt powtórzała: pytać nie zaszkodzi!
Nie wszymała se jednako roztomańtych wiecy.
Czymu faszyrka – to mielone, a wiecy – to rzeczy?
Co to je; lawór, amper, dłaszka, brezle abo zwóla,
Abo; czymu mówiymy – szkwet na sztelcach chodził,
Abo; że nadać kómósi – to sie uż nie godzi.
Było eszcze moc tego – niezbadanie.
Ale czas uż skończyć to moji pisani,
Mogym przituplikować; tak ozaist było!
Bo przecz ni ma możne – że mi sie to śniło.
Je mi luto! (Karol Klocek)
Je mi luto - je mi żol
i fórt nie wiym czymu
nasi ludzie, tutejsi,
kierzi doma i wszyńdzi
rzóndzóm
PO NASZYMU-
"po naszymu" nic pisać
nie chcóm.
Je mi luto - je mi żol
Bo ostatni zwónek zwóni nóm!
Starzikowie, kierzi naszóm rzecz
dobrze pamiyntajóm,
jak na iment, wartko
jedyn za drugim, umiyrajóm
a wszycki spóminki o tym
co, kiej i kaj sie ziściło i jak sie u nas rzóndziło -
- ze sobóm zabiyrajóm!
-------x-------
Dogóńmy czas,
isto nóńdom sie i chyńci,
pomówmy z naszymi Starzikami,
zapiszmy - "po naszymu"
co majóm w swojij pamiyńci,
podpiszmy i podejmy
do "Wiadomości..."
a Pón Redaktor obiecoł
w gazecie zamieścić.
Przoci (Karol Klocek)
Snoci
nima lekko opisać
co to je
PRZOCI
Kaj i kiej sie óno rodzi.
Czy jyny z serca,
Czy z rozumu też pochodzi ?
Przocio jest moc rodzajów.
Inakszy matka – dziecku,
Inakszy dziecka – ojcóm
A eszcze inakszy –
Starzikóm czy przocielóm
Przajóm.
Niejednaki je przoci ludzi do przirody.
Gaździnej do kwiotka z łodki czy zegrody,
Gazdy do obilo, do łónki, do lasa,
Do bydła, do kóni, do koczki czy do psa.
Niejednako też czuje przoci
Młody, Stary –
Do Małej i Wielkij Ojczyzny,
Do Wiary i Gwary.
Ale –
Moji Złoci !
Człowiek nie zmiarkuje
Kiej na niego przichodzi
To – pisane wielkimi literami,
PRZOCI !
Usiednie se na sercu, rozumie, na oczach,
I czy to za dnia, czy po nocach
ÓN fórt widzi jyny JÓM !
ÓNA fórt ÓNEGO !
Oba wiedzóm – na isto,
Że ni mogóm dali żyć;
ÓN bez NIJ
A ÓNA bez NIEGO !
Potym –
Przez ty dni żywota
W kierych nie świyci słońce,
Kiej trefi się niepogoda,
Prowdziwe PRZOCI
Ich dycki podeprze,
Sił doda.
Zaś kiej jedyn ś nich
Odyńdzie – na zawsze,
Bo tak chcioł Bóg,
Prowdziwe PRZOCI
Siyngo aż poza grób.